ما بعد از کارکرد 12 قدم، دوازده قدم از زندگی گذشته فاصله می‌گیریم.

انسان‌ها سه دسته اند:

حرف می‌زنند

حرف می‌زنند و کمی عمل می‌کنند

حرف نمی‌زنند و عمل می‌کنند

خداوندا ، تو به اندازه‌ی امروز به من همه چیز دادی، من ایمان ندارم که می‌ترسم.

آمال و آرزوها بالای سرماست و فقط آن را نگاه می‌کنیم، اما هدف روبروی من است. باید حرکت کنیم تا آن را بگیریم.

ما قدم‌هایمان را کار می‌کنیم، مشکلات خود به خود مرتفع می‌شوند.

تکرار روزمره کارها تهوع می‌آورد، این تنوع است که زندگی به دنبال دارد.

از دستور زبان من، تو، ما، شما، ایشان، آنها فقط کلمه ما برای ادامه زندگی صحیح هست.

این دنیا شکل خواسته‌های من نیست، من باید خود را با شرایط دنیا وقف بدهم.

من تو را می‌پذیرم همانگونه که هستی، چرا که تو متفاوتی و من اینگونه‌ام.

یک شنوده خوب می‌تواند پاسخ‌گوی خوبی باشد.