ما اگر با همان وضعیتی که همیشه زندگی کردیم پیش برویم هیچوقت روی خوشی را نمی‌بینیم.

ما دچار بیماری هستیم که هر روز شروع می‌کند به رشد کردن

ما حتی خود را انکار می‌کنیم، چه توقعی از دیگران داریم؟!

ما می‌ترسیم چیزی را بدست نیاوریم و وقتی بدست می‌آوریم ترس این را داریم که از دست ندهیم.

ترس ما از ماسک‌هایی می‌آید که ما استفاده می‌کنیم - از ارائه کردن آن چیزی که نیستیم.

ماهیت بیماری ما عاشق تنهایی است. ما عاشق تنهایی هستیم و باید چراغ روشن کنیم تا حل شوند. ما در تنهایی و تاریکی نمی‌توانیم نجات پیدا کنیم.

معتاد کیست؟ معتاد را نمی‌شود شناسایی کرد.

مشکلات من از یک حماقت کوچک شروع می‌شود و به یک بحران بزرگ تبدیل می‌شود.

بزرگ‌ترین مشکل معتاد تاریکی است، تاریک دیدن مسائل توسط ما خود مشکل است.

اگر به مشکلات بیرونی خود رسیدگی نکنیم، مشکلات ما بعد از مدتی درونی می‌شود و زندگی ما را به آخر خط می‌رساند.