سه-1

" ما تصمیم گرفتیم که اراده و زندگیمان را به مراقبت خداوند،
بدانگونه که او را درک می کردیم ، بسپاریم "

قدم یک و دو را با راهنمای خود کار کرده‌ایم، تسلیم شدیم و تمایل خود برای بکارگیری راه های جدید را نشان دادیم که اینها باعث بوجود آمدن امید در ما شد اما اگر این امید را سریع به عمل تبدیل نکنیم از بین خواهد رفت و ما دوباره به سر جای اول خود باز خواهیم گشت. اقدام لازم کار کرد قدم سوم است.

اقدام اصلی در قدم سوم تصمیم گیری است. حتی فکر کردن به این تصمیم گیری ممکن است باعث وحشت ما بشود، بخصوص وقتی که در مورد تصمیمی که می خواهیم بگیریم تعمق می‌کنیم. تصمیم گرفتن، حال هر تصمیمی که باشد کاری است که اکثر ما مدت‌هاست انجام نداده ایم. برای ما همیشه تصمیم گرفته شده است. توسط اعتیادمان و یا توسط مقامات و یا طبق قرار و قرارداد زیرا ما هیچ وقت نمی خواستیم مسئولیت تصمیم گرفتن برای خود را بپذیریم. وقتی به اینها مفهوم واگذاری اراده و زندگی‌مان به نیرویی که در این مرحله درک درستی از آن نداریم را اضافه کنیم ممکن است احساس کنیم که این همه خارج از توان ما است و بخواهیم به دنبال راه ساده تر و میانبر جهت کارکردن برنامه بگردیم. این افکار خطرناک است زیرا وقتی که بخواهیم مبانبر بزنیم در اصل برای بهبودی خود کم گذاشته ایم.

تصمیم گیری در قدم سوم ممکن است آنقدر بزرگ باشد که نتوانیم آن را یکباره انجام دهیم. ترس ما از قدم سوم و افکار خطرناکی که این ترس، ما را بدان سوق می دهد را می توان از طریق قسمت کردن این قدم به بخش‌های کوچکتر تخفیف داد. قدم سوم فقط بخش دیگری در را بهبودی اعتیاد است. تصمیم گرفتن در قدم سوم لزوماً به این معنا نیست که باید یکباره همه چیز رادرزندگیمان کاملاً تغییر دهیم. تغییرات بنیادی در زندگی ما به آهستگی از طریق کار کردن بر روی بهبودی‌مان اتفاق می افتد که این تغییرات همگی نیاز به حضور و فعالیت ما دارند. ما نباید ترس داشته باشیم که این قدم برای ما کاری خواهد کرد که ممکن است ما هنوز برای آن آماده نباشیم یا آن را نپسندیم.
مسئله قابل توجه در این قدم این است که به ما پیشنهاد می کند که اراده و زندگی‌مان را به مراقبت خداوندی که خود درک می کنیم، بسپاریم. این کلمات بسیار مهم هستند. از طریق کار کردن قدم سوم، ما اجازه می دهیم که کسی یا چیزی، ما را حمایت کند و نه اینکه ما را کنترل کند یا زندگی را بجای ما بچرخاند. این قدم نمی گوید که ما باید به آدمکی بدون فکر تبدیل شویم و توانی برای زندگی کردن نداشته باشیم و در ضمن به آن عده از ما که مسئولیت نپذیرفتن برای آناها جذاب است اجازه نمی دهد که در این مقوله افراط کنیم. به جای همه اینها ما فقط یک تصمیم ساده می گیریم که مسیرمان را عوض کنیم و از جنگیدن و مقاومت در برابر اتفاقات و رویدادها ی طبیعی و منطقی که در زندگی‌مان رخ می دهد دست برداریم، و خودمان را برای اینکه باعث روی دادن اتفاقات و یا تغییر آنها به شکل دلخواه خود شویم خسته نکنیم و از این فکر که ما مسئول جهان هستیم دست برداریم. ما می پذیریم که نیروی برتر از خودمان خیلی بهتر می تواند از اراده و زندگی ما مراقبت کند تا خودمان. ما در فرآیند روحانی بهبودی از طریق تعمق در اینکه درک شخصی ما از کلمه خداوند چیست ، پیشرفت می کنیم. در این قدم هر یک از ما باید به نتیجه ای در مورد اینکه خداوند برای ما به چه معنایی است ، برسیم. درک ما حتماً نباید کامل و پیچیده باشد. نیاز نیست که حتماًمشابه شخص دیگری باشد. ممکن است ببینیم که بجای اینکه بدانیم خداوند چه شاخصه هایی از نظر ما دارد بیشتر می دانیم که خداوند چه شاخصه‌هایی ندارد که این مسئله مشکلی نیست و ایرادی ندارد. تنها مسئله ضروری این است که جستجو و کاوشی را آغاز کنیم تا درک ما در حالی که بهبودی‌مان ادامه دارد عمیق‌تر شود. هر قدر در بهبودی رشد کنیم، فهم ما از خداوند نیز رشد می کند. کار قدم سوم به ما کمک می کند تا در یابیم که چه چیز برای ما بهتر کار می کند.

ما تصمیم گرفتیم که مسیرمان را عوض کنیم.