دو-4

به باور رسیدن

مبحث فوق چندین دلیل برای اینکه ممکن است با این قدم مشکل داشته باشیم را مطرح می کند. ممکن است دلایل دیگری نیز وجود داشته باشد. مهم است که هر مشکل و مانعی که بر سر راه به باور رسیدن ما قرار دارد را شناسایی کنیم و بر آن فائق آییم. به عنوان معتاد، ما همگی مستعد این هستیم که بخواهیم همه چیز به یک باره اتفاق بیفتد. اما مهم است بخاطر داشته باشیم که قدم دوم، یک فرآیند است و نه یک اتفاق. برای هیچ‌یک از ما به این شکل نبوده که یک دفعه یک روز صبح از خواب بیدار شویم و قبول کرده باشیم که یک نیروی برتر می‌تواند سلامت عقل را به ما باز گرداند. ما کم کم و در طول مدت به این باور می‌رسیم البته این مسئله به آن معنی نیست که ما فقط بشینیم و منتظر باشیم تا این باور در ما بوجود آید ، بلکه خودمان نیز باید به آن کمک کنیم .

ما به این باور رسیدیم که بخواهیم همه چیز به‌یکباره اتفاق بیافتد.

* مداخله یعنی روش صحیح ارتباط برقرار کردن.ما بوسیله مداخله می توانیم از حالت زنده مانی به حالت زندگانی برسیم.
داریم حس می کنیم که تمام این قدمها به وقت خودشان دارد اتفاق می افتد.
ما از اصلی ترین چیزی که داریم می خوریم این است که می خواهیم همه چیز با هم اتفاق بیافتد.
همه را هم می خواستیم بدانیم ولی هیچ چیزی را هم نمی دانستیم.
به همه جا می رفتیم که همه جا باشیم ولی در هیچ جا هم جا نیافتادیم.
همه چیز را می دانستیم ولی هیچ کدام شان به دردمان نمی خورد.
وقتی که ما اینقدر مستعد هستیم که همه چیز را با هم داشته باشیم بعد از یک مدت می فهمیم که هیچ چیزی را هم نداریم.
نگاه می کنیم و می بینیم که هیچ چیز ما کم نیست ولی چون زیاد می خواهیم است که حال مان بد می شود.
ما معتادان از آن جایی که زیاده خواه هستیم و به هیچ کمی هم قانع نمی شویم چون ظرفیت مان هم کم است از هیچ چیز هم بهره مند نمی شویم.
ما نمی توانیم به خودمان بقبولانیم که فلانی از ما موفق تر است چون ما همه چیز را با هم می خواهیم.
اگر ما نمی فهمیم شما بفهمید.
قرار نیست که ما چون بزرگتر هستیم همه چیز را هم بدانیم.
می دانیم که مسلط بودن،اشتباه است و آن را هم بخاطر کار کردن این قدمها است که فهمیده ایم.
امروز به این نتیجه رسیده ایم که خودمان را اصلاح کنیم.
همه چیز بجای خودش می شود ولی یک جا نمی شود.
مراحل پذیرش این است: اول می فهمیم که دیگران مقصر هستند و بعد می فهمیم که خودمان مقصر هستیم و بعد هم می خواهیم بفهمیم که علت چیست.
ما در زمان مصرف،چیزی را نمی خواستیم که به یکباره اتفاق بیافتد بلکه فکر می کردیم که همه چیز باید به یکباره اتفاق بیافتد.
اصلاً چه چیزی را ما در پاکی باید بخواهیم؟
باید اول تفکیک کنیم که چه چیزی را می خواهیم و بعد هم نخواهیم که به یکباره اتفاق بیافتد.
ما،انتخاب کنیم و حرکت کنیم و به وقت خودش هم اتفاق می افتد.
اول باید که خواسته های مان را پیدا بکنیم و بعد هم مسیر آنها را پیدا بکنیم و بعد هم اتفاق می افتد هر چند که همه چیز هم به یکباره اتفاق نمی افتد.
ما اگر درگیر مواد نباشیم،می شود که بهتر و شیرین تر هم زندگی کرد.
می گوید قدم دو،یک فرآیند است یعنی یک چرخ دنده عظیم تفکری در ما بوجود می آید.
* "اتفاق" از جانب خداوند است اما "بمرور" از جانب ما می باشد.
حتماً ما از یک جایی به عجز رسیده ایم که فهمیده ایم دیگر مواد،بس است.
این "باور" آرام آرام است که می شود البته بعد از یک مدت به ایمان می رسیم.
نیازی به خدا نداریم چون دارد حمایت می کند و دست او،پشت ما است و فقط کافی است که ما نیز سر راه خدا و تخیلات  ذهنی خودمان قرار نگیریم.
نیروی برتر ما،امروز خدا نیست بلکه عقل های بارور و پخته شده اطرافیان مان است.
هر جمله ای،یک شعوری در آن هست بنابراین نوشته،مهم نیست بلکه آن شعور،مهم است.
زمانی که ما مصرف کننده بودیم،چرا مصرف می کردیم؟ چون می خواستیم که همه دنیا را به یکباره ببینیم.
قدم دو می گوید: ما به این باور رسیدیم که یک نیروی برترمی تواند که باور ما را عوض بکند.
در قدم یک،می گفتیم که اینها همه دروغ می گویند ولی در قدم دو،می گفتیم که همه اینها قطع مصرف کرده اند.
خواستن همراه با آگاهی و اطلاعات از آن چیزی که می خواهیم و ابزار آن کار است.
وقتی که دل ما با قلب ما با هم هماهنگ باشد یک اتفاقی می افتد بنام "باور".
باور،باور را می شکاند و غیر از باور،چیزی نمی تواند که باور را بشکاند یعنی یک باور جدید است که می تواند یک باور قدیم را بشکاند.
اتفاقات به یکباره نمی افتد پس یک زمانی می برد تا ما،علم و یک زمان هم می برد که ما،شعور و یک زمان هم می برد که ما،امکانات آن اتفاق را بدست بیاوریم.